شذای عشق

آری حسیـــــــن(ع) گشتـــــه ز خُمــــخانه ی ازل            هادیّ بـــــــاده ی ازلـــــیّ و شَـــــــــذای عشـــق عطــــــر حبیـــــب مــی بـَـــرَدَم تا ســـــرای یــــار            بوی حسیـــن(ع) می کِشَـــدَم تا ســرای عشـــق از نینــــوا چو گشــــت بی نـــی نای عشـق یـــــار           زان نـــــای عشــــــق، تا ابد آید نــــوای عشـــق گــــر پرتـــوی ز ماهِ محمّــــد(ص) به دل نتـــافت،           کی شد فروغ زُهره ی زهرا(س) هُدای عشـــق؟ گر نور حیدری(ع) و حسین(ع) و حسن(ع) نبود،           تاریـــــــک بـــود عالَــــــــــمِ دل در ورای عشـــق استاد، دکتر سید امیرمحمود انوار(رحِمَه الله تعالی)